Affirmaties. Je weet wel; van die positieve, goed geformuleerde zinnetjes. Geschreven op post-its en geplakt op afzuigkappen, koelkasten en vooral dus...spiegels.
Bijna elk zelfhulpboek (wat een k*twoord) heeft het over affirmaties. Het staat er bol van. Ik heb erover gelezen en ik heb ze gebruikt.
Nu hoorde ik laatst een kennis zeggen: 'Affirmaties. Het zijn slechts rozenblaadjes op een mesthoop'.
En in mijn favoriete boek wordt nog een stapje 'erger' beweerd. Het boek heet trouwens 'Liefhebben zonder voorwaarden' en is geschreven door Paul Ferrini. Ik durf best te beweren dat dit min of meer 'mijn bijbel' is geworden. (weer een vreselijke uitdrukking, maar toch waar) Dit boek is waar het leven over gaat. Punt.
Het boek zegt dat affirmaties louter 'hocus pocus' zijn. En dat als je het positieve steeds méér aandacht geeft, dat je het negatieve dan in feite meer kracht geeft.
Toen ik dat las, moest ik echt even tien keer achter mijn oren krabben. Ik snapte er nu niks meer van. Wat is nu waarheid?
Langzamerhand begin ik het te begrijpen en denk ik dat het laatste waar is. 'Hocus pocus' zou ik het niet noemen. Maar het is wel degelijk zo dat als je steeds het positieve aandacht geeft, je in feite je negatieve gedachten/angsten negeert. Nu denk ik persoonlijk niet dat ik ze negeer. Het lijkt alleen meer op iets van: 'Hoi, goeiemorgen' en direct daaropvolgend zet ik een grote stap over die gedachte of angst heen en klim ik omhoog, waar die positieve gedachten en dingen (moeten) zijn. (want tja, die zijn toch veel leuker en belangrijker?)
Inmiddels weet ik dat je beter niet het één belangrijker kan maken dan het ander. Het positieve is er en het negatieve ook.
Dus in plaats van slechts 'hoi, goeiemorgen' te zeggen tegen de negatieve gedachte of angst, kijk je dat monster eens een keer recht in de ogen aan zodat je elk haartje op dat oerlelijke, zwarte gezicht ziet en zijn valse gekrijs en ge'boohoo' luid en duidelijk hoort.
En misschien vang je zelfs een glimp op van het verdriet in zijn ogen. Je luistert naar wat 'ie te zeggen heeft, alsof het een vriend is. Je kijkt het weer recht in de ogen aan, je doorboort ze. Tot het monster neervalt. Till he drops dead.
Brengt me bij de affirmatie die ik laatst in mijn schrift schreef: 'I am dropdead gorgeous'.
Hij klinkt gewoon stoer. Nietwaar?
Dus van mij mogen er af en toe nog wel rozenblaadjes liggen op die mesthoop. Dat maakt het nét even wat gezelliger.
Poging 2 :-)
BeantwoordenVerwijderenIk heb dat wel eens gedaan, op een krijtbord of met post-its inderdaad. Maar vond het niet echt helpen. Wat af en toe wel fijn is: negatieve gedachten over een ander of jezelf van je afschrijven. Daarna zou ik het bij wijze van weg kunnen gooien want daarna (wil ik) het niet meer lezen, na het schrijven is alles weer op orde in de hersenpan. Net als iets hardop tegen iemand zeggen, dan werkt vaak erg verhelderend!
Jeej, gelukt! ;)
BeantwoordenVerwijderenHelaas helpt het (op)schrijven mij niet echt. Hardop zeggen zeker wel, maar daar heb je wel wat lef voor nodig. Maar cool, als het lukt! Daar gaan we voor! :)