Silence Day

There is an annual silence day in the traditions of India. It is called Mauni Amavasya. Mauni means ‘of or for silence’, and amavasya means ‘no-moon day.’
It occurs on the no-moon day of the Maagha month in the Hindu calendar when sun and moon are both supposed to enter the sign of Capricorn (makara rashi).

It is held in the tradition as the day when Manu, the Archetypal Man first appeared on earth; he wedded Shata-roopa (She of a Hundred Beautiful Forms) and generated humankind.
This year it falls on 20^th January by the western calendar.
Whether you accept the story or Manu or not, we do need to institute a day of silence every year.
On the other hand, if you prefer to be true to some western tradition you may research if there was a day sacred to Harpokrates, the Greek god of silence whose statues have been found as far away as the Gandhara country (present day Afghanistan). Harpokrates was derived from the Egyptian god Harpa-khruti, the child Horus, representing the daily new born sun, the source of light.
Of course, there is an amplitude of Christian saints who have taught silence and there are numerous monasteries of various orders dedicated to silence.

As I have entered the five-year vow silence, I would like many of my friends to set aside at least one day to share the silence with me just as you have shared the full moon day for an hour each month for more than a decade now.
So, please note:

2016 - the day will be on 8^th February.
2017- 27 january

If you plan from now, you can arrange your worldly affairs in such a way that they do not interfere with your one-day vow of silence.
On that day, no driving (except for emergencies), no TV, no conversation, just self-observation, contemplation, japa and learning (1) to give love in silence while (2) learning to love silence.
May I ask all our swamis, initiators, spiritual advisers, teachers, centre leaders to kindly popularize this concept and take this year to prepare the people to undertake this one-day vow of silence.

De Sugarchallenge

Januari...oh, januari. Wat vliegt de tijd. Ik zie dat ik al heel lang niet meer heb geblogd. Het is alweer januari. En wat voor een maand was dit! Best wel een knallend begin van het nieuwe jaar. Uitdagend ook. Op elk vlak. De Sugarchallenge was niet de grootste. Maar wel een belangrijke.

Al een jaar ofzo, had ik vreselijke 'cravings' naar zoetigheid. Waar ik vroeger vooral van het hartige was, keerde dit om naar het zoete. Ik werd gek van die cravings en probeerde de donuts en weet ik nog wat meer, steeds te laten staan. Maar er veranderde niets.
Ik stuitte op het boek van Carola van Bemmelen; 100% suikervrij, de sugarchallenge.
Dat was het laatste zetje wat ik nodig had. Het boek is heel luchtig, doch confronterend geschreven maar alles behalve star, dogmatisch en vol met regeltjes. Dit sprak mij aan. Bovendien gaf het veel informatie over suiker en de hedendaagse welvaartsziekten, over candida (waar ik al lang last van heb), over de invloed van de maatschappij, supermarkten, de redenen waarom mensen (suiker) eten etcetera. Dit klinkt allemaal misschien als een open deur, maar je wil niet weten hoeveel we nog NIET wisten/weten over suiker. En vooral: verborgen suikers!

Afijn, ik startte met de 'voorbereidingsweek' waarin ik mijn kastjes leeghaalde van producten met (verborgen) suikers. Dit was zo gedaan, omdat ik hier al langere tijd op lette. Mijn uitdaging lag ergens anders. Ik stelde een persoonlijk doel op en na de week startte januari, mijn suikervrije maand.

Hoe verliep die?

Best wel easy peasy.
Ja, dat hoor je goed. Geen peanuts, maar moeilijk of zwaar? Nee. Soms niet leuk, maar als dat alles is...
Ik heb twee keer enigzins 'gezondigd'. Geen suiker,  nee absoluut niet. Maar twee keer rijstnoedels gegeten en een keer wat speltmeel gebruikt. Deze granen verhogen ook je bloedsuikerspiegel iets teveel en in de suikervrije maand is dat niet de bedoeling. Het is de bedoeling dat je suiker ontwent, de zoete smaak ontwent, zodat je de natuurlijke smaak van producten weer leert waarderen/herkent en bovendien 'ontgift' je lichaam doordat je geen wisselende bloedsuikerspiegels meer hebt.
Verder twee keer een patatje gegeten met pindasaus (sja, weet niet of daar suiker in zat) en twee dagen amandelmelk gedronken waar dextrose in bleek te zitten. (verborgen suiker) Etiket vergeten te lezen die keer...
Wat ik heb laten staan zijn alle koek, taart en snoep, vruchtensappen, te zoet fruit (bananen, ananas, dadels, rozijnen), honing, chocola, rijst en verwante producten, pakjes, zakjes, bouillonnetjes en waarschijnlijk nog veel meer.
Met mate nam ik tarwe en aardappelen.
Het meest miste ik bananen en chocola. Koffie zonder honing vind ik niet te zuipen, maar het weerhield me niet van een bakkie op zijn tijd.

Wat heb ik er uit gehaald?

Meer bewustwording (van de momenten en de redenen waarom ik snaai) Nog meer waardering voor en (dus) genieten van, natuurlijke producten. Meer koken. Dat kostte tijd, energie en afwas. Maar bracht ook steeds meer een nieuwe hobby. Meer bewustwording van onze 'versuikerde' maatschappij.
Het meest belangijke echter; meer ruimte. Fysiek en mentaal. Dus minder stress, meer rust. Thank you! :D

Hoe ga ik verder? (suikerbewuste fase)

Bijna hetzelfde als nu, is mijn plan. Ik zal wel weer wat dadels en rozijnen gebruiken, maar vaker abrikozen bijvoorbeeld. Wel weer honing in de koffie, maar niet meer in de gekruide melk. Minder rijstmelk, minder glutenrijke granen en koek, snoep en taart alleen als traktatie op een verjaardag, feestje of weekend. Niet meer dagelijks.
Maar bovenal gewoon: bewust blijven en wachten tot je tot handelen overgaat.
Ik had de stok achter de deur van de sugarchallenge nodig. Die voel ik nu nog, ook al is de Challenge nu officieel voorbij. :)

Het is nu zondag. De laatste dag. Er wacht een doos chocoladebonbons, gekregen van mijn vriendje, in de kast. Wachtend tot ik hem openmaak, om de meest aantrekkelijke uit te kiezen en dan heel, heel langzaam te eten. En te genieten. Morgen, morgen it is.