Silence Day

There is an annual silence day in the traditions of India. It is called Mauni Amavasya. Mauni means ‘of or for silence’, and amavasya means ‘no-moon day.’
It occurs on the no-moon day of the Maagha month in the Hindu calendar when sun and moon are both supposed to enter the sign of Capricorn (makara rashi).

It is held in the tradition as the day when Manu, the Archetypal Man first appeared on earth; he wedded Shata-roopa (She of a Hundred Beautiful Forms) and generated humankind.
This year it falls on 20^th January by the western calendar.
Whether you accept the story or Manu or not, we do need to institute a day of silence every year.
On the other hand, if you prefer to be true to some western tradition you may research if there was a day sacred to Harpokrates, the Greek god of silence whose statues have been found as far away as the Gandhara country (present day Afghanistan). Harpokrates was derived from the Egyptian god Harpa-khruti, the child Horus, representing the daily new born sun, the source of light.
Of course, there is an amplitude of Christian saints who have taught silence and there are numerous monasteries of various orders dedicated to silence.

As I have entered the five-year vow silence, I would like many of my friends to set aside at least one day to share the silence with me just as you have shared the full moon day for an hour each month for more than a decade now.
So, please note:

2016 - the day will be on 8^th February.
2017- 27 january

If you plan from now, you can arrange your worldly affairs in such a way that they do not interfere with your one-day vow of silence.
On that day, no driving (except for emergencies), no TV, no conversation, just self-observation, contemplation, japa and learning (1) to give love in silence while (2) learning to love silence.
May I ask all our swamis, initiators, spiritual advisers, teachers, centre leaders to kindly popularize this concept and take this year to prepare the people to undertake this one-day vow of silence.

De Sugarchallenge

Januari...oh, januari. Wat vliegt de tijd. Ik zie dat ik al heel lang niet meer heb geblogd. Het is alweer januari. En wat voor een maand was dit! Best wel een knallend begin van het nieuwe jaar. Uitdagend ook. Op elk vlak. De Sugarchallenge was niet de grootste. Maar wel een belangrijke.

Al een jaar ofzo, had ik vreselijke 'cravings' naar zoetigheid. Waar ik vroeger vooral van het hartige was, keerde dit om naar het zoete. Ik werd gek van die cravings en probeerde de donuts en weet ik nog wat meer, steeds te laten staan. Maar er veranderde niets.
Ik stuitte op het boek van Carola van Bemmelen; 100% suikervrij, de sugarchallenge.
Dat was het laatste zetje wat ik nodig had. Het boek is heel luchtig, doch confronterend geschreven maar alles behalve star, dogmatisch en vol met regeltjes. Dit sprak mij aan. Bovendien gaf het veel informatie over suiker en de hedendaagse welvaartsziekten, over candida (waar ik al lang last van heb), over de invloed van de maatschappij, supermarkten, de redenen waarom mensen (suiker) eten etcetera. Dit klinkt allemaal misschien als een open deur, maar je wil niet weten hoeveel we nog NIET wisten/weten over suiker. En vooral: verborgen suikers!

Afijn, ik startte met de 'voorbereidingsweek' waarin ik mijn kastjes leeghaalde van producten met (verborgen) suikers. Dit was zo gedaan, omdat ik hier al langere tijd op lette. Mijn uitdaging lag ergens anders. Ik stelde een persoonlijk doel op en na de week startte januari, mijn suikervrije maand.

Hoe verliep die?

Best wel easy peasy.
Ja, dat hoor je goed. Geen peanuts, maar moeilijk of zwaar? Nee. Soms niet leuk, maar als dat alles is...
Ik heb twee keer enigzins 'gezondigd'. Geen suiker,  nee absoluut niet. Maar twee keer rijstnoedels gegeten en een keer wat speltmeel gebruikt. Deze granen verhogen ook je bloedsuikerspiegel iets teveel en in de suikervrije maand is dat niet de bedoeling. Het is de bedoeling dat je suiker ontwent, de zoete smaak ontwent, zodat je de natuurlijke smaak van producten weer leert waarderen/herkent en bovendien 'ontgift' je lichaam doordat je geen wisselende bloedsuikerspiegels meer hebt.
Verder twee keer een patatje gegeten met pindasaus (sja, weet niet of daar suiker in zat) en twee dagen amandelmelk gedronken waar dextrose in bleek te zitten. (verborgen suiker) Etiket vergeten te lezen die keer...
Wat ik heb laten staan zijn alle koek, taart en snoep, vruchtensappen, te zoet fruit (bananen, ananas, dadels, rozijnen), honing, chocola, rijst en verwante producten, pakjes, zakjes, bouillonnetjes en waarschijnlijk nog veel meer.
Met mate nam ik tarwe en aardappelen.
Het meest miste ik bananen en chocola. Koffie zonder honing vind ik niet te zuipen, maar het weerhield me niet van een bakkie op zijn tijd.

Wat heb ik er uit gehaald?

Meer bewustwording (van de momenten en de redenen waarom ik snaai) Nog meer waardering voor en (dus) genieten van, natuurlijke producten. Meer koken. Dat kostte tijd, energie en afwas. Maar bracht ook steeds meer een nieuwe hobby. Meer bewustwording van onze 'versuikerde' maatschappij.
Het meest belangijke echter; meer ruimte. Fysiek en mentaal. Dus minder stress, meer rust. Thank you! :D

Hoe ga ik verder? (suikerbewuste fase)

Bijna hetzelfde als nu, is mijn plan. Ik zal wel weer wat dadels en rozijnen gebruiken, maar vaker abrikozen bijvoorbeeld. Wel weer honing in de koffie, maar niet meer in de gekruide melk. Minder rijstmelk, minder glutenrijke granen en koek, snoep en taart alleen als traktatie op een verjaardag, feestje of weekend. Niet meer dagelijks.
Maar bovenal gewoon: bewust blijven en wachten tot je tot handelen overgaat.
Ik had de stok achter de deur van de sugarchallenge nodig. Die voel ik nu nog, ook al is de Challenge nu officieel voorbij. :)

Het is nu zondag. De laatste dag. Er wacht een doos chocoladebonbons, gekregen van mijn vriendje, in de kast. Wachtend tot ik hem openmaak, om de meest aantrekkelijke uit te kiezen en dan heel, heel langzaam te eten. En te genieten. Morgen, morgen it is.

Ik en mijn Drentsche Paradijshond

Ik mis haar al een beetje. Charlotte.
Gister was ze er nog.
'S middags liep ik met mijn grote, enge elektrische heggenschaar over het park, op weg om mijn geliefde heg wat in te tomen. En daar staarden twee gele, zachte ogen me aan. Een prachtig wit lijf met melkchocoladebruin, lang haar.
Na een heel zachte aai over de bol en fluffy oren liepen we rondjes over het park. Alsof we nooit anders deden. Je kon voelen dat er echt iets naast je liep. Sterk, eigenzinnig en pronkend. Heel wat anders dan Doerak. Vol trots liep ik met mijn paradepaardje rond. Sjaan riep me toe dat het een prachtige Drentsche Patrijshond was. Ik hield het bij een Heidewachtel. Hoe dan ook, ze was prachtig en alles leek zo soepel te gaan. Alsof het voorbestemd was. Mijn fantasie sloeg op hol en ik bedacht me hoe het vannacht zou gaan, met Doerak samen. Er zou vast gauw een nestje komen. Oei. Nog even wat op verzinnen.
Later, op de veranda, dronken we wat. We hadden erge dorst gekregen van al dat lopen. Doerak vond haar direct interessant. Nog steeds geen telefoontje. Dan nog maar even lekker de spanning eruit wandelen. Met zijn drieën ging dat nog best lastig. Ik kon ze geen seconde gescheiden houden.
En toen brak het moment aan. Een jongen kwam op me afgefietst. Ik werd uit de droom getrokken.
Ineens heette ze Guusje en leek ze toch wel erg op hun hond. Ja, ik wist het. Het moment van afscheid was daar. Maar door het nogal wazige gesprek en mijn emoties, vergat ik vervolgens afscheid te nemen. Ik keek nog even om, maar Charlotte was alweer heel ergens anders met haar hoofd. Geen bedankje, niks. Nou, daaag Charlotte, daaaag dan maar!

The word I never said

With deadened senses

strengthened my defenses

Have built up way more fences

and forgot what dance is

Always resisted, been fooled by the ego's fears

Picking me up, denying my tears

 

Resist and separate

seek the escape hatch, violate

 

It's time for the Sun

time for what's to come

to be freed from death

to say the word I never said

It's time for the Sun

time for the One

to see what I already had

to say the word I never said

 

You say singing is an escape?

Don't you think I can fly away whenever I want?

If I want

Through a song

Oh, through a song

I find my way out

Not an escape

Just my way

 

Medicate and isolate

feed the hollow, hesitate

 

It's time for the Sun

time for what's to come

to be freed from death

to say the word I never said

It's time for the Sun

time for the One

to show what I already had

to say the word I never said

 

So I say: Yes, yes, yes, yes

 

So I sing: Yes, yes, yes, yes

 

Never run, never stop, never die

never seek, never sleep, never lie

 

 

 



Untouched Wings

That night

I watched you

Dwelling, rambling, enjoying

I started to fall into you

 

You had my heart

my angel wings

Now here untouched

Left behind, torn apart

 

We're so much alike, you said

don't close the door

Eventually you did

It broke me down to the core

 

What's it with us?

Dwelling in illusions

like black or white

ships stuck in harbor

or lost at sea

 

I had your heart

your angel wings

Were you scared, imprisoned, torn apart?

 

How can we see?

How can we feel?

Without these wings life's unreal

 

A closing gate, you follow me

I turn to you, quite suddenly

With burning heart I hold your head

A kiss, caught off guard, nothing's said

 

I let you go so we can fly

Put my wings back on

say goodbye

Yes, we're so much alike my love

 



Glass (recensie dans)

You cannot find peace...
...by avoiding life



Deze quote staat onder 'Glass', op elke poster die te vinden is in TAQA Theater de Vest, waar ik me die woensdagavond in begeef. Het is duidelijk een happening, dat er een voorstelling van Isabelle Beernaert op de planken staat, hier. Ik geef ze groot gelijk; de choreografe heeft al vele mensenharten geraakt met haar prachtige, heftige dansstukken in So You Think You Can Dance en The Ultimate Dance Battle, beiden populaire dansshows waar ook ik fan van was. Dat ik die avond ook weer naar een heftig dansstuk zou gaan kijken, wist ik toen nog niet. De quote kwam in elk geval wel alvast binnen.

Ik zit op de eerste rij. Nooit eerder daar gezeten. Ik kan mijn hand zo op het podium leggen.
Een groot wit vlak met als décor witte, staande projectie'muren'.

Een jongevrouw in zwarte kleding met sleep loopt voorzichtig het podium op en kijkt met grote ogen om zich heen. Haar ogen verraden duidelijk angst.
Later komen andere dansers het podium op en wisselen intense dansstukken zich gedurende de show af met enkele solo's. De groepsdansen zijn mooi; vloeiend en synchroon. De dramatiek spat eraf. De blikken in de ogen zijn afwisselend angstig, wanhopig, sensueel, verward. Ik kan er eerlijk gezegd geen touw aan vastknopen wie, waarom, wanneer. Het is op een gegeven moment duidelijk dat er enkele hoofdpersonen zijn, omdat zij voornamelijk samen dansen. Het draait om twee vrouwen en twee mannen, die twee koppels vormen maar die verleid worden door de ander en in heftige liefdesstrijd zijn met hun huidige partner. Later in de show verleiden enkele dansers elkaar en de koppels wisselen steeds, waardoor ik enig verhaallijn compleet uit het oog verlies of eigenlijk nog steeds niet heb. De geprojecteerde beelden, die vooral bestaan uit natuurbeelden of stedelijke beelden en soms enkele quotes, brengen ook geen cohesie. Het duizelt en voelt niet prettig. Nu besef ik me dat dit misschien wel de hele opzet van de show is. Everything comes, everything goes. De gekte van de wereld. Zoiets. Dat sluit ook aan bij het thema uit de film (waar de beelden van afkomstig zijn) 'Koyaanisqatsi' en misschien ook uit de film 'The Hours', waar de inspiratie en quotes vandaan komen.
Hetgeen wel duidelijk was, was de rol van de danseres in het glazen hok. Deze kubus kwam af en toe tevoorschijn van achter de projectiemuren en liet ons een vrouw zien, degene die als eerste het podium op was gekomen, die daar zat, op een stoel en tafel, onder een felle lamp. Afwisselend keek ze apatisch, comfortabel of wanhopig voor zich uit. Het laatste nam steeds meer de overhand. Ze keek toe naar het leven van de andere dansers en wilde uitbreken. Op het einde van de show kon ze uit de kubus stappen en nam ze entrée tot 'de wereld'. De andere dansers namen daarentegen entrée tot de kubus. Dit was het einde van de show.

Wat mij heeft geraakt, en wat absoluut een hoogtepunt was uit de voorstelling, dit bleek uit applaus, was de solo van danseres Dimitra. Zij was een van de hoofdrolspelers, een jaloerse vrouw die gek werd van liefde(sverdriet). Dan weer stortte ze neer, dan weer verleidde ze de man. Niet alleen danste ze prachtig, ze danste ook nog eens op naaldhakken (!) en ze was een ster in acteren. Werkelijk subliem.
Goed acteren is ook lelijk durven zijn. Gekke bekken durven trekken, riskante poses aannemen, ongegeneerd schreeuwen. En dit deed ze. Werkelijk een fenomenale solo zette deze meid neer, om van te genieten.
Ook van de dans op enkele muzieknummers, zoals die van Damien Rice, heb ik genoten.

Ik had gehoopt net zo te kunnen genieten als ik altijd deed van de choreografieen van Isabelle in SYTYCD. Dat dit nu niet lukte, kan meerdere oorzaken hebben. Naar mijn mening hielp de chaos niet mee. Er gebeurde misschien wel teveel op het podium; teveel karakters, teveel emoties, teveel verschillende muziekstukken. De rode draad werd gelukkig gegeven door de quotes, de kledingkeuze (grijs of zwart, rode naaldhakken) en de vrouw in het glazen hok.

Of je nu verkiest om in het glazen hok te zitten, of in de gekte van de (emotionele) wereld te verkeren, beiden zijn zwaar. Beiden zijn manieren van leven die -letterlijk- schreeuwen om een andere manier van leven. 'To look life in the face, to know it for what it is, to love it for what it is, and then, to put it away', zoals een van de quotes uit de voorstelling heel mooi zegt.
Dit is wat me bij zal blijven, wat de voorstelling naar mijn idee het meest vertegenwoordigd heeft.


Glashelder was de show niet, glasscherp wel.

Als ik later groot ben

' Als ik later groot ben..........'

Dit heb je vroeger vast vaak gezegd, of jezelf afgevraagd. Welke van de twee weet ik niet. Ik hoop het eerste.

Ikzelf had zeker een aantal dingen die ik wilde 'worden'. In feite vond ik heel veel leuk (en wilde ik heel veel worden), maar het grappige is dat hetgeen ik als kind leuk vond, ik nu nog steeds zo vind. Je wordt er zelfs al mee geboren, denk ik wel eens.
Maar dan komt het verstand erbij. Niet dat dat erg is, hoor. Je wilt wel enig kans van slagen hebben, of dat er later geld in het laatje komt. Toch denk ik dat het zonde is dat het hoofd zich ermee bemoeit. En uit vele verhalen die ik heb gehoord, en uit eigen ervaring, weet ik dat die dingen je niet gelukkig maken. In the end.

Phoenix rises
Prachtig vond ik het verhaal van ene DirkMortier, een man die manager was, een burn out kreeg en daarna een verlangen had om ambachtelijk timmerman te worden. Begon gewoon, met het onderzoeken van de kledingkast van zijn vrouw. Met een cirkelzaag als enig gereedschap. Moest zich het vak helemaal eigen maken. Maar hij had ideeen, hij had een visie.
Het lijkt dat mensen vaak na een burn out, of na een burn out vaak, een heel andere weg inslaan. Of na een ernstige ziekte. Blijkbaar lagen er in deze moeilijke perioden schatten verborgen. Mooi, vind je niet?
Volgens psychiater Bram Bakker lijkt het zelfs dat de hedendaagse -mooie- technologie met zijn pc-beeldschermen, bijdragen aan een burn out. Vakspecifieke vaardigheden worden, zoals in een ambacht, steeds minder vereist of aangemoedigd. Laat staan dat er ruimte is voor persoonsgebonden kwaliteiten, ontwikkeling en de mogelijkheid om jarenlang te leren, te oefenen en uit te oefenen.
Nu moet alles snel, gemakkelijk gaan en als je je niet kunt voegen in je nieuwe rol of dagtaak, jammer dan. Adieu!

De loopbaan met zijn zijweggetjes
De afgelopen jaren heb ik de tijd nodig gehad om bij mezelf na te gaan wat voor mij werkt, welk beroep, welke daginvulling. Ik stopte met de verpleging en zocht naar nieuwe beroepen. In eerste instantie wilde ik psychotherapeut worden of coach. Had me ingeschreven bij de academie en toch maar weer uitgeschreven. Ik heb een (amateur) acteeropleiding gedaan en na twee jaar beeindigd. Ik heb de beroepen masseuse, dramatherapeute, theaterwetenschappen, yogadocente, voedingsdeskundige en stemcoach zeer serieus overwogen. Ik ging naar Doorn, Apeldoorn, Amsterdam en hield gesprekken met vakbeoefenaars. Zo vond ik langzamerhand een beetje mijn weg.
Het lijkt misschien of ik veel van hot naar her slingerde, en misschien is dat wel een klein beetje zo, maar ik ben er allerminst licht mee omgegaan. Zelf vind ik dat het de mooiste beroepen op aarde zijn(ja, natuurlijk, anders kies je ze niet uit...) en denk ik dat ze onder de noemer 'ambacht' mogen vallen. De meesten zijn ook in feite een handwerkvak, of waarbij je het lichaam duidelijk moet inzetten, waarbij het je instrument is. Dit was overigens ook zo als verpleegkundige, je eigen instrument zijn en deze inzetten. Misschien is dat de gemene deler wel.
Het mooiste vak, heb ik ooit gezegd, is wel acteren. Het is het verbeelden van het leven, kunst maken van het leven. Spiritueel ook, want je zult en je moet in het hier en nu aanwezig zijn, anders bak je er niks van. Toch is het vak op dit moment niets voor mij, vanwege de onregelmatigheid in het werk en het savonds werken.

HET ambacht
In ieder geval heb ik nu een keuze gemaakt. In September startte ik met de basisopleiding Yoga docent. Het bevalt zeer goed. Dit is een ervaringswetenschap, zoals mijn mentor zegt. Een levenslange beoefening. Een ambacht dus eigenlijk.
Als ik hiermee klaar ben wil ik in de toekomst ook het vak uitoefenen waar mijn hart altijd het meest naar uit is gegaan: zang. In de vorm van stemcoach/stembevrijder.

En misschien ga ik ooit nog terug de verpleging in, who knows? Maar dan moet ik weer zoveel bijleren. En hoewel ik erg van leren houd, ken ut ook te gek, he?

Wat wil(de) jij later worden als je groot bent?