Als ik later groot ben

' Als ik later groot ben..........'

Dit heb je vroeger vast vaak gezegd, of jezelf afgevraagd. Welke van de twee weet ik niet. Ik hoop het eerste.

Ikzelf had zeker een aantal dingen die ik wilde 'worden'. In feite vond ik heel veel leuk (en wilde ik heel veel worden), maar het grappige is dat hetgeen ik als kind leuk vond, ik nu nog steeds zo vind. Je wordt er zelfs al mee geboren, denk ik wel eens.
Maar dan komt het verstand erbij. Niet dat dat erg is, hoor. Je wilt wel enig kans van slagen hebben, of dat er later geld in het laatje komt. Toch denk ik dat het zonde is dat het hoofd zich ermee bemoeit. En uit vele verhalen die ik heb gehoord, en uit eigen ervaring, weet ik dat die dingen je niet gelukkig maken. In the end.

Phoenix rises
Prachtig vond ik het verhaal van ene DirkMortier, een man die manager was, een burn out kreeg en daarna een verlangen had om ambachtelijk timmerman te worden. Begon gewoon, met het onderzoeken van de kledingkast van zijn vrouw. Met een cirkelzaag als enig gereedschap. Moest zich het vak helemaal eigen maken. Maar hij had ideeen, hij had een visie.
Het lijkt dat mensen vaak na een burn out, of na een burn out vaak, een heel andere weg inslaan. Of na een ernstige ziekte. Blijkbaar lagen er in deze moeilijke perioden schatten verborgen. Mooi, vind je niet?
Volgens psychiater Bram Bakker lijkt het zelfs dat de hedendaagse -mooie- technologie met zijn pc-beeldschermen, bijdragen aan een burn out. Vakspecifieke vaardigheden worden, zoals in een ambacht, steeds minder vereist of aangemoedigd. Laat staan dat er ruimte is voor persoonsgebonden kwaliteiten, ontwikkeling en de mogelijkheid om jarenlang te leren, te oefenen en uit te oefenen.
Nu moet alles snel, gemakkelijk gaan en als je je niet kunt voegen in je nieuwe rol of dagtaak, jammer dan. Adieu!

De loopbaan met zijn zijweggetjes
De afgelopen jaren heb ik de tijd nodig gehad om bij mezelf na te gaan wat voor mij werkt, welk beroep, welke daginvulling. Ik stopte met de verpleging en zocht naar nieuwe beroepen. In eerste instantie wilde ik psychotherapeut worden of coach. Had me ingeschreven bij de academie en toch maar weer uitgeschreven. Ik heb een (amateur) acteeropleiding gedaan en na twee jaar beeindigd. Ik heb de beroepen masseuse, dramatherapeute, theaterwetenschappen, yogadocente, voedingsdeskundige en stemcoach zeer serieus overwogen. Ik ging naar Doorn, Apeldoorn, Amsterdam en hield gesprekken met vakbeoefenaars. Zo vond ik langzamerhand een beetje mijn weg.
Het lijkt misschien of ik veel van hot naar her slingerde, en misschien is dat wel een klein beetje zo, maar ik ben er allerminst licht mee omgegaan. Zelf vind ik dat het de mooiste beroepen op aarde zijn(ja, natuurlijk, anders kies je ze niet uit...) en denk ik dat ze onder de noemer 'ambacht' mogen vallen. De meesten zijn ook in feite een handwerkvak, of waarbij je het lichaam duidelijk moet inzetten, waarbij het je instrument is. Dit was overigens ook zo als verpleegkundige, je eigen instrument zijn en deze inzetten. Misschien is dat de gemene deler wel.
Het mooiste vak, heb ik ooit gezegd, is wel acteren. Het is het verbeelden van het leven, kunst maken van het leven. Spiritueel ook, want je zult en je moet in het hier en nu aanwezig zijn, anders bak je er niks van. Toch is het vak op dit moment niets voor mij, vanwege de onregelmatigheid in het werk en het savonds werken.

HET ambacht
In ieder geval heb ik nu een keuze gemaakt. In September startte ik met de basisopleiding Yoga docent. Het bevalt zeer goed. Dit is een ervaringswetenschap, zoals mijn mentor zegt. Een levenslange beoefening. Een ambacht dus eigenlijk.
Als ik hiermee klaar ben wil ik in de toekomst ook het vak uitoefenen waar mijn hart altijd het meest naar uit is gegaan: zang. In de vorm van stemcoach/stembevrijder.

En misschien ga ik ooit nog terug de verpleging in, who knows? Maar dan moet ik weer zoveel bijleren. En hoewel ik erg van leren houd, ken ut ook te gek, he?

Wat wil(de) jij later worden als je groot bent?