De laatste tijd ondervind ik steeds meer het nadeel van woorden. Ik las een poosje terug een artikel over Kate Bush en haar zogenaamde 'comeback'. En irriteerde me dood aan het continue gebruik van oordelen, van (te) zorgvuldig gekozen woorden en woordgrappen met als enig doel, zo leek het, te provoceren. En daar heb ik zo'n hekel aan. Ja, tuurlijk, het is ook wel wat woorden doen; uitlokken, benadrukken, scheiden, verdelen. En soms is dat nodig. Of vind men dat nodig. Maar ik blijkbaar ook, anders zou ik hier niet zitten te typen aan mijn weblog. Ohja. Hm.
Een haat-liefde verhouding met taal, zou je kunnen stellen.
Maar hoewel mijn liefde voor het woordeloze, de stilte of de klank, altijd zal blijven 'overheersen', kunnen woorden soms zo perfect uitdrukken wat je bedoelt. En dan voegt het wel iets toe, krijgt het betekenis. En op momenten dat je iets niet kunt delen op een woordeloze manier, is woord geweldig mooi. Kun je tóch iets delen.
Dan rijst er bij mij echter altijd de vraag: hoeveel deel ik dan? Woorden kunnen namelijk ook kwetsbaar maken.
Hoewel ik geloof dat je alleen gekwetst kunt worden als je er zelf 'toestemming' voor geeft, zullen de meeste mensen, en ik ook, zich regelmatig kwetsbaar voelen. Heel menselijk. En zeker als je schrijft, of als je (kunst) deelt. En wat, of hoeveel, geef je dan van jezelf weg, bloot?
Nina Hagen schijnt er in haar boek geen enkel probleem mee te hebben veel van zichzelf bloot te geven. Dat deed ze ook al vóór haar autobiografie, trouwens.
Ik weet niet hoe anderen dit ervaren?
Wat ik wel weet is dat ik de vraag en het antwoord voor nu lekker los laat en zal hieronder mijn korte boekverslag van Nina Hagen's 'Bekentenissen' delen, gewoon omdat ik dat wil. Er staan ook enkele passages in die mij raakten, en kwetsbaar maken, want ze zouden net zo goed over mij kunnen gaan. :)
Een foto van haar boek ontbreekt nog. Blogspot wil hem helaas niet toevoegen in de blog.
Nina Hagen Bekentenissen Boekverslag
Het boek (uit 2009) bestaat uit 14 hoofdstukken (inclusief foto's) die vanaf haar kindertijd tot aan het heden vertellen hoe ze is opgegroeid. Dit bestrijkt zo ongeveer vijftig jaar. Het is zeker niet alleen een boek over haar muziek, over seks, drugs en rock'n roll, hoewel dat natuurlijk ook uitgebreid naar voren komt. Het is een boek over het leven, haar leven, met alles erop en eraan. Heftig en meeslepend, ontroerend en origineel. Een roller coaster ride, met Nina Hagen.
Nina Hagen schrijft prettig. Soms gaat ze te lang door op
één onderwerp, of benoemt ze naar mijn mening te vaak ‘Hallelooyah’. Maar ik
zou niet kunnen beweren dat ze onbewust, of meedeinend op een hype, of
‘plotseling’ in God is gaan geloven. Zoals ze zelf ook schrijft en duidelijk
wil maken, heeft zij van kinds af aan al interesse gehad in Jezus en God en is
haar zoektocht begonnen naar Gods liefde. Het geloof loopt als een rode draad
door haar boek en komt op het einde tot een euforische ‘ontlading’ kun je bijna
zeggen. Bewonderenswaardig hoe zij van de drugs is afgeraakt, zichzelf altijd
is gebleven en vooral hoe zij er voor uit is gekomen dat zij in God gelooft.
Tegenover de babaji-devotees en tegenover de pers. Inderdaad tegenover de babaji aanhangers, want
liefde ontving zij niet altijd en zeker niet nadat zij aangaf geen volgeling
meer te willen zijn, behalve die van Jezus en God.
Ze schrijft schaamteloos, maar persoonlijk vind ik het niet
té grof. Ze is recht door zee, heeft moed en lef in haar daden en bewoordingen,
maar altijd zijn deze beargumenteerd en zeer (doel) bewust.
Persoonlijk ontroerende passages
‘Misschien is het mijn lot dat ik alleen leer als ik iets
aan den lijve ondervind, dat ik voor altijd autodidact ben, in de kunst, in het
geloof, in het leven. Daarbij ben ik niet in staat om de dingen maar half te
doen, me aan te passen. Mijn wonden zijn mijn lessen, mijn littekens de tekenen
van inzicht. Ik stort me steeds weer vol overgave in het avontuur des levens.
Mijn genade bestaat in het feit dat ik het in het foute, in
de leugen, de onrechtvaardigheid, de haat en boosaardigheid gewoon niet
uithoud. Ik voel zoveel, voel zo puur. En als het niet in orde is, word ik
rebels. Dan word ik revolutionair en ga ik met mijn kop door de muur.’
‘Ik hoef niet meer bang te zijn voor mensen, ik hoef me niet
te rechtvaardigen en mijn knieën hoeven ook niet meer te knikken van de eisen
die aan me gesteld worden en die me soms bijna verpletteren. Ik hoef niet te
vrezen, tekort te komen of iets belangrijks te missen in de aardse supermarkt
van grenzeloze vrijheden. God neemt de angst om te leven en te streven weg!’
Ik raad je aan dit boek te lezen wanneer je, net als ik, houd van autobiografieën, (een stuk geschiedenis) van rock- en punkmuziek, kunst en geloof.
Love, Shan
