donderdag 18 april 2013

Vormeloos

Al een maand heb ik niet meer geblogd. Onwennig en ook frustrerend. Maar een blog posten zonder een 'vorm' in mijn hoofd te hebben, lukt niet.
Al bijna een jaar liggen er halve songteksten te wachten, ergens in een mandje. Tot ze worden afgeschreven.
En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Ik houd van vorm. Kunst an sich ís vorm. Vormeloosheid vind ik dan ook niet fijn en tevens een moeilijk te bevatten begrip. Toch begin ik nu een beetje te ervaren wat het is. Het water is woelig. Je wordt rusteloos. Voelt je gefrustreerd, want je hebt het gevoel dat er nog niets 'is' (behaald), dat je geen kloot opschiet. Ook voelt het eenzaam. Je staat te popelen om je ervaringen te delen, maar het is nog te onduidelijk, te leeg, te onbelangrijk, te klein, te onaf om te uiten.

Voor mijn gevoel gebeurt er veel in mijn leventje. Maar tegelijkertijd gebeurt er ogenschijnlijk helemaal niets. Kan dat? Ja, ik denk het wel. 

Ik nam afscheid van een paar mensen, op allerlei verschillende manieren. Mijn oom, mijn hardloopmaatje Merel, Nienke, vandaag van Mirjam. En tegelijkertijd komen er nieuwe mensen voor in de plaats of wordt er iets opgebouwd. Buiten mij en binnen in mij. Er wordt in ieder geval iets aangeraakt. Dat is de start. Het zaadje is geplant. De koers is bepaald. De mindset is juist.

Er zit niets anders op dan kijken wat we onderweg tegenkomen. Of wachten totdat we weten hoe het plantje eruit is komen te zien. Misschien wordt 'ie helemaal niet groot, of krijgt 'ie een gekke kleur. Helemaal niet wat ik had verwacht of gehoopt. En weet je? Het kan me steeds minder schelen. Ik beweeg me nog wel even door die vormeloosheid en laat me verassen. Misschien is dat wel heerlijk rustig. De vorm komt vanzelf wel. Ooit. Een keer.


X Shan