Een beetje laat, maar wel lekker

Je loopt met je slippertjes door het zand, daar waar de weg opengebroken is en waar je iedere dag loopt. Maar dit keer is het zand koud. Hm. De buitenlamp springt aan als je na je laatste rondje met de hond bij de deur aankomt, en dit keer valt het op omdat het donker is.
Je beseft je dat je de hele dag nog niet op de veranda  hebt gezeten. Toch was je wel zo koppig dat je een rokje hebt aangedaan. Want een lange spijkerbroek, nee nog niet alsjeblieft.

Even dacht ik dat het herfst werd. Heel Nederland misschien. Of misschien niet, want de normale mens kijkt het nieuws en het weerbericht dagelijks.

Wat zijn we blij dat we nog even mogen nazomeren. Want de zomer begon laat. Zoals de afgelopen jaren al.
De natuur is in de wirwar. De natuur is laat. Waarom? Ik heb het antwoord niet.

Volgens sommige theorieen beginnen de seizoenen al veel eerder dan volgens de hedendaags gebruikte kalender. Volgens één theorie vanaf 36 dagen vóór de officiele datum tot 36 dagen erna. Dan blijven er tussen de seizoenen in 18 dagen over die de overgang tussen de seizoenen harmoniseert. Ik raak er een beetje in de wirwar van. Bovendien is alles toch al op zijn kop gezet door de natuur die dus laat is. De  herfst had dan al half augustus moeten beginnen, maar er is nog geen spoortje van herfst te bekennen, op die enkele dagen van afgelopen weekend na dan.
Leven -en koken-  volgens de seizoenen wordt dus anders en zullen we voornamelijk moeten doen door 's morgens de deur uit te stappen, te kijken wat de dag nu weer heeft gebracht en daar op inspelen.

Ook de scholen zijn weer begonnen en een aantal mensen rondom mij startte, plotsklaps, een studie. Of hun eigen kleine onderneming. Ik krijg de kriebels. Ik wil ook. Ik wil dat al járen. Ik weet welke studies ik wil doen. Het zijn er twee. Nu nog kiezen, en durven.
Ook ik ben in de wirwar en ook ik ben laat. Hebben de natuur en ik toch veel gemeen...

.....laat eerst de herfst maar lekker komen. De natuur laat zich ook niet dwingen. Toch?

Liefs van Laatbloeier Shan :D

Screams of Joy

Goeie zondag allemaal!

 

Ik had een tekstonderwerp in mijn hoofd, maar de zin ontbreekt me vandaag om lang achter de computer te zitten. Ik had last van hoofdpijnen dus behoefte aan thuis chillen. Daar ga ik dus zo weer mee verder maar niet voordat ik mijn 'screams of joy' heb gedeeld, zoals ik dat meestal op een zondag doe :-)

 

SCREAMS OF JOY

 

Drie dagen lang smullen van mijn boekweit-vanillepannenkoekjes! High fiven met Veronique! Samen met mams tuinieren! Soep eten, trampolinespringen en nog veel meer, op Anja's fantastische stekkie! Eindelijk weer een rozemarijnplantje tegen het lijf lopen in de winkel (loooove that smell!)! Kokos-lavendeldelight als toetje! Boeken lezen met een zacht zonnetje op je gezicht! en...

de inspirerende tekst, zanglijn en dans bewonderen van La Bush in onderstaand nummer. (hij zit al een week in mijn kop!)

 

 

 

Met een chille groet,

 

Shan

 

Puur Masochisme

In één van mijn favoriete boeken staat de volgende zin: 'Je vermoedt dat je altijd gelijk gehad hebt toen je dacht dat die joggers en trainers gewoon egotrippende masochisten waren.'

Ik vind de zin geniaal vanwege de manier waarop het geschreven is én omdat het exact was wat ik dacht toen ik startte met hardlopen.

Ik begreep helemaal niets van die zinloze zelfkwelling, van sporters die beweerden het echt leuk te vinden. Hardlopen helemáál. Dat was iets voor mannen in een midlife crisis, bijvoorbeeld. Nu kan ik erom lachen, want misschien lijd ik zelf wel aan een quarterlife crisis, zoals dat tegenwoordig heet. Anyway, ik ben op miraculeuze wijze toch een beetje aangestoken met het virus. Ik ben daarnaast nog eens 'obsessed' met MTV's programma 'I used to be fat'. Ik dacht eerst, net als jij nu, 'oh nee he, wéér zo'n flut reality serie, wég met die tv!' Maar om meerdere redenen en vanuit elk oogpunt die je je maar kunt bedenken, ben ik dit onderwerp gaan waarderen. Misschien word ik zelfs wel personal trainer, als ik later groot ben. Wie had dat gedacht.

Maar natuurlijk zitten er ook absoluut egotrippende masochisten bij. Die uren per dag trainen, overgeven, doorrammen en hun lichaam tot het uiterste pushen. Toch heeft dit ook wel wat. Het kijken naar de mannelijke trainers in het programma natuurlijk ook. Het oog wil ook wat. Maar het leukst om te zien zijn de tieners die een transformatie ondergaan waar je u tegen zegt.
Wel vraag ik me af of het gezond is om zó hard te trainen als zij doen. Het zijn vooral mannelijke eigenschappen die hierbij aan bod komen. Jezelf pushen, actie, vuur. Het heeft ook wat tegenwicht nodig; wat mildheid voor jezelf, rust en koelte. Dit mist een beetje in dit wereldje. Misschien is daar een leuke taak voor mij weggelegd. :) Want...zoals Kyra de Vreeze altijd zo mooi verwoord: 'de middenweg is awesome'. Voor veel mensen is de middenweg saai, not fun, not alive and kicking. Toch is de middenweg bewandelen noodzakelijk op de lange duur. Daar ben ik van overtuigd.

Deze week leek het weer op puur masochisme. Zondag rennen was hell, met die zon pal op je gezicht. Ik heb dan ook maar de helft gedaan. En vanmorgen moest ik in mijn eentje weer wat minuten erbij pakken. Zonder support! Zoran zoef! weg!....Samuel en André, zoef! weg! en daar ging ik weer alleen, met mijn stopwatchje. Tot ineens André terug kwam gelopen, puur alleen om mij te vergezellen. Gezellig, met zijn tweeen masochistje spelen! Is toch net iets leuker.

Screams Of Joy Summer Edition

Oh My Gosh...dan is het twee maanden geleden dat je een blog hebt geschreven en dan schrijf je eindelijk weer iets en dan is het ineens weg terwijl je met de foto's bezig bent. Nog één poging dan...want het is goed voor een mens om een 'gratitude list' bij te houden. Dus...alhier wat Screams of Joy, in pics.



Lekker soezen in da garden

If you dont feel happy, you gotta make yourself happy

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

<3

Cuisine de la Shanna

De keuken werd de afgelopen week even omgetoverd. Schone koelkast, leeg aanrecht, vol aanrecht. Veel te KLEIN aanrecht!
Ja, 'Kyra's Kitchen' zat vorige week bij de post en ik begon het natuurlijk meteen te verslinden.
Werkelijk waar een heerlijk boek; bómvol informatie en inspiratie. Vijftig recepten bij de tien meest voorkomende gezondheidsklachten.
En daar ging ik. Aan de slag.

Weliswaar is er nog maar een kleine week voorbij, maar omdat ik het fotograferen zat was, er nu verslag over wil doen én ik het hele gebeuren hierna weer even los wil laten, zal ik mijn bevindingen hier kort melden.
De recepten zijn op plantaardige basis. Ofwel veganistisch, of hoe je het ook wilt noemen. Geen zuivel, geen brood, geen geraffineerde of kant en klare shit. De redenen hiervoor staan vermeld in het boek. Check it out if u like!
Ik kan zeggen dat het (NU NOG) meer tijd vergt, meer planning, meer geld, meer afwas en tegelijkertijd: meer voldoening, meer lichamelijke verzadiging, meer afwisseling en meer fun!

Ik ga er zowiezo mee door (ik was allang overtuigd en nu nog meer) maar zal het afwisselen met kaas en eieren omdat ik niet aan de vitamine B12 pillen wil. Ook zal ik af en toe voor 'easy peasy' gaan, dus (spelt)brood, havermout of eens een pizza of patatje.

Hieronder het bewijs van mijn nieuwe kookkunsten :)

Rijstepap

'Chocopowersmuice'

'Kyra's Yammy'

'Sleepy cherry smuice'

'Amaranth-pompoenpitsalade'

'Hutspot 2.0'

Eigen brouwsel; warme aardbeien-appelsnack

Eigen brouwsel; Speltpasta met basilicumsaus



Oosterse groentensoep

 

 

Ok, this was it.

Om jullie niets te onthouden sluit ik af met een overheerlijk receptje, die overigens niet uit 'Kyra's Kitchen' komt maar uit een ander boek. Voor iedereen die van chocola houdt; hou je vast!!!



CREAMY CACAOWY

1 portie

1/2 avocado
1 el versgeperst limoensap
1 el agavesiroop (of ander zoetstof)
1/3 kopje (rauwe) cacaopoeder
1/3 cacaonibs (rauwe cacao stukjes) (natuurwinkel)
1/3 kopje (rijst)melk
1/4 kopje gehakte cacaoboter (ik had dit niet; gebruikte 1 banaan; dit maakt het ook romig)

schil en ontpit avocado en prak alle ingredienten door elkaar. garneer met liefde en geniet!

Love, Shan

Work in Progress

It's really silent here, at my blog. I wish I had so much to tell and to write, but I just can't. I have no juicy news for ya. That does not mean there's not happening a lot. Behind the scenes (of the film that is called 'life') there's a lot going on. Inside. There's so much more that the eye can see.

A few weeks ago I had an opportunity to blog for a Yoga website. It would have been great if that had worked out, but after the meeting with them I felt it just would not do it for me. I said no.
So, here I am, at my own Shan Silent Screams again and it's more than fine. I can write whatever I want and whenever I want.

I have set some goals for the upcoming months. Quite a lot of little goals. I also want to tighten up things, like my eating habits. Without being harsh on myself. I know why I do it. So, from  now on I'll try to 'do' more or less: sugarfree, dairyfree, coffeefree and glutenfree.
Hope that 'Kyra's Kitchen' will show up in the mailbox this afternoon, 'cause this book will support me with the whole thing.

I'll finish with some picca's in 'Screams of Joy'.

Enjoy your weekend! Hopefully with some more sun!

Screams of Joy

Even if you think it's not...sunlight dóes come everywhere.

At work...tired and bored, waiting for this crazy Ziggo guy to be finished.

Soft kitty, wam kitty, little ball of fur...

All of us watching my brother trying to open up the laptop



DON'T take away my blanket!



Love, Shan

 

 

 

Vormeloos

Al een maand heb ik niet meer geblogd. Onwennig en ook frustrerend. Maar een blog posten zonder een 'vorm' in mijn hoofd te hebben, lukt niet.
Al bijna een jaar liggen er halve songteksten te wachten, ergens in een mandje. Tot ze worden afgeschreven.
En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Ik houd van vorm. Kunst an sich ís vorm. Vormeloosheid vind ik dan ook niet fijn en tevens een moeilijk te bevatten begrip. Toch begin ik nu een beetje te ervaren wat het is. Het water is woelig. Je wordt rusteloos. Voelt je gefrustreerd, want je hebt het gevoel dat er nog niets 'is' (behaald), dat je geen kloot opschiet. Ook voelt het eenzaam. Je staat te popelen om je ervaringen te delen, maar het is nog te onduidelijk, te leeg, te onbelangrijk, te klein, te onaf om te uiten.

Voor mijn gevoel gebeurt er veel in mijn leventje. Maar tegelijkertijd gebeurt er ogenschijnlijk helemaal niets. Kan dat? Ja, ik denk het wel. 

Ik nam afscheid van een paar mensen, op allerlei verschillende manieren. Mijn oom, mijn hardloopmaatje Merel, Nienke, vandaag van Mirjam. En tegelijkertijd komen er nieuwe mensen voor in de plaats of wordt er iets opgebouwd. Buiten mij en binnen in mij. Er wordt in ieder geval iets aangeraakt. Dat is de start. Het zaadje is geplant. De koers is bepaald. De mindset is juist.

Er zit niets anders op dan kijken wat we onderweg tegenkomen. Of wachten totdat we weten hoe het plantje eruit is komen te zien. Misschien wordt 'ie helemaal niet groot, of krijgt 'ie een gekke kleur. Helemaal niet wat ik had verwacht of gehoopt. En weet je? Het kan me steeds minder schelen. Ik beweeg me nog wel even door die vormeloosheid en laat me verassen. Misschien is dat wel heerlijk rustig. De vorm komt vanzelf wel. Ooit. Een keer.


X Shan