The Pendant of Mor- chapter 10: The Quest of Josephine- Bon Voyage

- It's the symbol I carry all my life-

- It's not a bad sign after all!-

- Who was that wonderful man?-

It's just a tale, nothing more, nothing less...

I'm knocking on your door, who answers
I'm knocking on this immense door, who opens?
The anger takes life, blows itself up and waits
for you to be strangled
So answer the door, can't take it no more
Reveal yourself!

- Haha, foolish girl!-

Search it, blame it, fight it, frame it
Search it,  name it, find and reframe it
Whenever a star falls from the sky
I can't help myself wondering why
she's  not here waiting bedside
Cover me up, kiss me goodnight

If nobody answers and neither will I
my life will now end
Is it my wish to die?
When everything took over me
and left no spot unfilled
I was a choiceless being
But still I have free will




c Shanna 2009

Tussen de oudjes

Al zolang als ik me kan herinneren (ik overdrijf wat) begeef ik mij 'tussen de oudjes'.
Ik kan er niets aan doen. Het overkomt me. Steeds weer. Het zal mijn lot wel zijn, denk ik dan.

Het begon in ieder geval toen ik verpleegkundige werd. Drie van mijn vier stages waren met ouderen. Orthopedie, psychogeriatrie en gerontopsychiatrie. De vierde was overigens ook niet geheel 'oudjes-vrij', want dat was een stage in de verslavingszorg waar enkele oudere cocaineliefhebbers tussen zaten en een oudere man, die de grootste drugdealer van Alkmaar bleek te zijn. Dat staat nog in mijn geheugen gegrift. Maar goed. Vervolgens plakte ik er nog leuk acht jaar in de psychogeriatrie eraan vast. Oudjes wassen, wondverzorging, longontstekingen, dementie, gym (oh nee, dat heet: psychomotorische therapie) en bingospelletjes.

Tussen het werk door begeef ik me graag af en toe in musea, kerken (concerten), theater, yoga- en pilateslessen etcetera. En ja, ook daar is 80% een oudere persoon. Vaak vraag ik me af waarom, want ik vind zelf niet dat kunst, cultuur en yoga alleen voor oudjes is, maar daar denkt de jeugd blijkbaar anders over. Heel, heel jammer. En intussen zit ik dus als enige dertiger daar een klein broekie te wezen. Zo voelt het in eerste instantie in ieder geval. Later meestal niet meer, gelukkig. Soms vind ik mezelf dus erg zielig, maar hoe ouder ik word, hoe minder ik dat vind.

Misschien ligt het aan mijn naam. Zoals de meeste namen een betekenis hebben, schijnt de mijne 'de oude wijze' te zijn. Daar ben ik best blij mee. Ik voel me alleen nog niet echt oud en wijs.
Bij oud en wijs moet ik denken aan een uil. En ik ben niet de enige. Mijn docent op de acteeropleiding vond mij een uil. Wij gingen op een dag naar Artis, om een personage op te gaan bouwen. Een persoon, en een personage, kun je karakteriseren door middel van een dier. Je mocht zelf een dier uitzoeken om vervolgens goed te gaan observeren, maar het dier mocht juist niet op jezelf lijken. Ik kreeg de opdracht dus geen uil uit te kiezen. Het werd een rode neusbeer. Ook leuk.

Misschien ligt het aan mijn uitstraling. Ik ben al menig keer door oudere mannen uitgenodigd voor een kop koffie. Helaas heb ik het hier niet over mannen van een jaar of veertig, vijfenveertig. Nee, mannen van eerder in de zeventig. Zo ook een paar maanden terug toen ik Wim weer tegen het lijf liep, hier op het park. 'Crap', dacht ik. 'Daar is 'ie weer'. 'Kom je nog een keer koffie drinken? Het wordt nu toch wel eens tijd vind ik'. En hij had zo gelijk. Ik wimpelde het steeds maar af. Om meerdere redenen, maar vooral omdat het geen lekker ding van 38 is. Toen zei ik: 'Ja, deze week kom ik langs, dat beloof ik'. En dit keer hield ik me aan mijn afspraak.

Toen ik eenmaal zijn chalet binnenliep, de aardappels in de pan zag liggen (het was middag), de vrolijke lach op zijn gezicht en het gezellige interieur zag, voelde ik me direct thuis. En toeval bestaat niet. We hebben lekker gefilosofeerd en vielen van de ene herkenning in de andere. Verder blijkt hij een enorme kwieke, fitte man met een zeer jonge, open geest. Heerlijk. De tweede keer dat ik bij hem kwam, dronken we koffie buiten en keek ik uit op het weiland met paarden, die slechts enkele meters van ons verwijderd waren. 'Beter dan dit kan niet, dacht ik. Ik ben een uiltje onder de uilen'.

The Pendant of Mor-chapter 9: Quest of Josephine- Just A Tale

 

 

 

The bench, where Josephine will take a seat, next to an old man

 

'You know,

I once left my wife

There's no reason why and I have no excuse

Just followed my heart, needed to find myself in life

The only  place I felt at home was here, at the sea

And she brought me to places where I thought I could never be

She was the only one allowed to give me direction

And I felt free, so free...'

 

Then I consequently chose to take him

What goes around comes around, but he refused to see

My waves devoured him

For the first time he was scared although he knew

She gives and she takes

Then he realized what he would miss

and all he did grasp onto was this void inside

 

'Now I'm here with a few fishermen and I'm just...*nice sigh*

Well, here starts a new tale...'

 

He tells, he tells a tale

I gaze at the waves; they don't take me this time

Salty air and unknown words I now inhale

From a stranger, just a tale

 

Our eyes don't cross, our skins don't touch

cannot look into the eye, but hearing is enough

 

A fresh scent of eau de cologne

dims smoke of cigars-can't name their brand

Together we are, home alone

Home...? Home...home...home...home

 

He tells, he tells a tale

I gaze at the waves; they don't take me this time

Salty air and unknown words I now inhale

From a stranger, just a tale

 

A sigh of relief and a cough to pause

The words, he speaks so clear

It seems he needed to tell this someday

Words of his heart, he draws me near

 

Suddenly he takes my hand

A scrolled up sleeve shows an old tattoo

My breathing stops and....

He looks at me, saying: Bon Voyage

 

 



The Pendant of Mor- chapter 8: Quest of Josephine- Headwind

 Quest of Josephine

 

 

Headwind

 

Digging

like a mole with lame legs

Rooting

For months now so restless

Sustaining

till my hands bleed, my eyes shed tears

 

My soul sailed away so many years ago

Can't remember ever saying it farewell

Who is the one that took it away?

and made my life an empty shell

 

Search it, blame it, fight it, frame it

Search it, name it, find and reframe it

Whenever a star falls from the sky

I can't help myself wondering why

she's not here waiting bedside

Cover me up, kiss me goodnight

 

I am rejuvenating every year that passes me by

I'm not free, nor chained, my life is a lie!

My heart tells me I am a lost one

wanting to find home

 

How could I be such a fool?

Thinking my life depending on this thing

Now I see its repellence, its futility

It only deceived me, disguised me, it disgusts me!

 

It's not the left or the right

Good or wrong, no land's in sight

If I could take back control, determine my route

My journey would end as it should

 

Sick and tired, nocuous feelings all along

Pull down my shoulders

Thoughts keep clinging to my brain

Make them fleeting, I lose it all, I am insane!

Tornado head, awake in my bed

How could I not give up?!

 

Vicious circles I keep crossing

So consciously aware of this sick talking

Nagging, I am the victim

Still I am aware of the other side

I feel the light

 

Search it, blame it, fight it, frame it

Search it, name it, find and reframe it

Whenever a star falls from the sky

I can't help myself wondering why

she's not here waiting bedside

covering me up, kisses me goodnight

 

 

c me, 2009

 



The Pendant of Mor- chapter 7: Afar

Afar

 

How could you leave me?

Where night meets day and land meets shore

On this solid ground we should've walked forevermore

I fear the world without you

 

Now that my anchor in this life

Has been lifted from the bottom of my soul

I drift away on a lifeless ocean

of the tears that I shed, I have no goal

to set sail to

 

And still the clouds remain

which cover up the bruises, I am ashamed...

I lean on you my only love

Thought what we had would be enough

 

Now that my anchor in this life

has been lifted from the bottom of my soul

I drift away on a lifeless ocean

of the tears that I shed, I have no goal

to set sail to

 

Afar from the soul, the body

Except the mind

Afar from you, myself

My sight has vanished, I am left blind

I drift away on a lifeless ocean

of the tears that I shed, I have no goal left

to set sail to

 

 

Josephine falls asleep and has this dream which she had so many times before. She takes a dive in her beloved sea and swims and swims. She looks at the horizon and sees this symbol in the clouds. It's the symbol from the pendant that she still has, since she was a little child. She swims to the symbol but is getting tired of the swimming. She almost drowns, but then she reaches land. This country looks like Ireland.

When Josephine wakes up, she finally decides to act; she will be travelling to Ireland in the hope to find what she is looking for.

Wat de boer niet kent, lust 'ie graag

Ik denk dat het nu ongeveer een jaar geleden moet zijn geweest, dat mijn 'food adventure'  begon. Voor die tijd was ik een echte hollandse die niet hield van veel poespas. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Aardappelen koken, zakje boerenkool erbij en klaar is Kees. Of rijst en een zakje roerbakgroenten. En een vleesvervanger. Want tsja, als je vegetarier bent hoort dat toch? Je moet wel wat ter vervanging hebben. Helaas is het koken me niet met de paplepel ingegoten. Mijn moeder maakte vaak aardappelen, vlees en groenten of een van de ' wereldgerechten'  van Knorr. Mijn vader kan nog geen ei bakken en mijn broertje heeft een hechte relatie met het tosti-apparaat en ketchup. (had ik trouwens ook) De Aldi was mijn favoriete winkel. Tot op de dag van vandaag is deze Noord Hollandse nog steeds wel zuunig, en gaat graag voor quick en easy, maar verder is zo'n beetje alles veranderd.
Ik dompelde me onder in de wereld van Voeding en natuurwinkels. Er ging een wereld voor me open. Mijn oren klapperden bij het lezen van de woorden 'whole grains' (zijn granen dan niet altijd ' whole' ?, vroeg ik me af), biodynamisch en gefermenteerd, om maar een paar te noemen. Van gekiemd tarwebrood had ik nog nooit gehoord, of van boekweit of amandelmelk. En wat ik met rauwe bieten, een venkelknol, winterpostelein of korianderzaad moest? Al sloeg je me dood...
Maar leergierig ben ik. En al het heeft me veel tijd en energie gekost om dit in me op te nemen en te veranderen; wat ben ik blij. Er valt op dit gebied zoveel te leren en zoveel te genieten.
Inmiddels kan ik zeggen dat ik aardig wat kennis heb van Voeding. Kwantiteit heeft plaatsgemaakt voor kwaliteit. Mijn broodje met kaas voor havermoutpap. (met gedroogd fruit, vier kruiden, honing en kokosrasp) Mijn lunch is vaak het Indiase gerecht ' Kichari' en ik kijk er naar uit om mijn allereerste (koriander-munt-kokos-) chutney te maken!
Er is vast nog zoveel wat deze boerin niet kent, maar....wat de boer niet kent, lust 'ie graag!
Jij ook?

Hieronder deel ik graag een recept met natuurlijke ingredienten, maar dan voor....je haar!
Deze is met het minst aantal ingredienten, dus wederom: quick and easy! Uit 'Smaken en Geuren' (ik vind de originele titel veel gaver:'The Victorian Book of Potions and Perfumes'), welke ik heb mogen lenen van mijn nieuwe vriendinnetje Anne.

DIY Haarolie met rozemarijn en lavendel

Verwarm deze olie een beetje voor en masseer hem met je vingers in je haar. Kam het haar door en laat de olie 30 minute intrekken. Was je haar daarna (met rozemarijnshampoo)

125 ml amandelolie
3 druppels etherische rozemarijnolie
3 druppels etherische lavendelolie

Meng in een kleine kan de amandelolie met andere olieen.
Giet de haarolie over in mooie flesjes.

Nice voor 'verweerd'  zomerhaar! ;)

The Pendant of Mor- chapter 6: Unity pt 1

Where the land is undiscovered and traps and quicksand lurk in there
I will walk with you honey
I will see them and forever care



-----------------------<3-----------------------------


Vanwege dit korte hoofdstukje uit The Pendant of Mor, deel ik hier nog even een stukje uit een favoriet boek van mij; Ruiter tussen twee werelden van auteur (& spreker, rij-instructeur en paardentrainer) Linda Kohanov:


'Terwijl ik hem samen met Lindsey onder de helderblauwe hemel zag rijden, werd het me duidelijk dat onze poging om de wereld en iedereen die op aarde left op een actieve manier te verbeteren, zeker niet het pad naar vrijheid was. Zeer vaak leidde dit tot overmoed, verdeeldheid en pogingen om minder gelukkige mensen ' voor hun eigen bestwil' onder controle te houden.
Ware vrijheid, dacht ik op die heldere oktobermiddag, ontstaat uit de moed om te voelen, de wil om kwetsbaar te zijn en de nederigheid om de wijsheid te waarderen die ALLE levende wezens te bieden hebben.'

Love, Shan