...by avoiding life
Deze quote staat onder 'Glass', op elke poster die te vinden is in TAQA Theater de Vest, waar ik me die woensdagavond in begeef. Het is duidelijk een happening, dat er een voorstelling van Isabelle Beernaert op de planken staat, hier. Ik geef ze groot gelijk; de choreografe heeft al vele mensenharten geraakt met haar prachtige, heftige dansstukken in So You Think You Can Dance en The Ultimate Dance Battle, beiden populaire dansshows waar ook ik fan van was. Dat ik die avond ook weer naar een heftig dansstuk zou gaan kijken, wist ik toen nog niet. De quote kwam in elk geval wel alvast binnen.
Ik zit op de eerste rij. Nooit eerder daar gezeten. Ik kan mijn hand zo op het podium leggen.
Een groot wit vlak met als décor witte, staande projectie'muren'.
Een jongevrouw in zwarte kleding met sleep loopt voorzichtig het podium op en kijkt met grote ogen om zich heen. Haar ogen verraden duidelijk angst.
Later komen andere dansers het podium op en wisselen intense dansstukken zich gedurende de show af met enkele solo's. De groepsdansen zijn mooi; vloeiend en synchroon. De dramatiek spat eraf. De blikken in de ogen zijn afwisselend angstig, wanhopig, sensueel, verward. Ik kan er eerlijk gezegd geen touw aan vastknopen wie, waarom, wanneer. Het is op een gegeven moment duidelijk dat er enkele hoofdpersonen zijn, omdat zij voornamelijk samen dansen. Het draait om twee vrouwen en twee mannen, die twee koppels vormen maar die verleid worden door de ander en in heftige liefdesstrijd zijn met hun huidige partner. Later in de show verleiden enkele dansers elkaar en de koppels wisselen steeds, waardoor ik enig verhaallijn compleet uit het oog verlies of eigenlijk nog steeds niet heb. De geprojecteerde beelden, die vooral bestaan uit natuurbeelden of stedelijke beelden en soms enkele quotes, brengen ook geen cohesie. Het duizelt en voelt niet prettig. Nu besef ik me dat dit misschien wel de hele opzet van de show is. Everything comes, everything goes. De gekte van de wereld. Zoiets. Dat sluit ook aan bij het thema uit de film (waar de beelden van afkomstig zijn) 'Koyaanisqatsi' en misschien ook uit de film 'The Hours', waar de inspiratie en quotes vandaan komen.
Hetgeen wel duidelijk was, was de rol van de danseres in het glazen hok. Deze kubus kwam af en toe tevoorschijn van achter de projectiemuren en liet ons een vrouw zien, degene die als eerste het podium op was gekomen, die daar zat, op een stoel en tafel, onder een felle lamp. Afwisselend keek ze apatisch, comfortabel of wanhopig voor zich uit. Het laatste nam steeds meer de overhand. Ze keek toe naar het leven van de andere dansers en wilde uitbreken. Op het einde van de show kon ze uit de kubus stappen en nam ze entrée tot 'de wereld'. De andere dansers namen daarentegen entrée tot de kubus. Dit was het einde van de show.
Wat mij heeft geraakt, en wat absoluut een hoogtepunt was uit de voorstelling, dit bleek uit applaus, was de solo van danseres Dimitra. Zij was een van de hoofdrolspelers, een jaloerse vrouw die gek werd van liefde(sverdriet). Dan weer stortte ze neer, dan weer verleidde ze de man. Niet alleen danste ze prachtig, ze danste ook nog eens op naaldhakken (!) en ze was een ster in acteren. Werkelijk subliem.
Goed acteren is ook lelijk durven zijn. Gekke bekken durven trekken, riskante poses aannemen, ongegeneerd schreeuwen. En dit deed ze. Werkelijk een fenomenale solo zette deze meid neer, om van te genieten.
Ook van de dans op enkele muzieknummers, zoals die van Damien Rice, heb ik genoten.
Ik had gehoopt net zo te kunnen genieten als ik altijd deed van de choreografieen van Isabelle in SYTYCD. Dat dit nu niet lukte, kan meerdere oorzaken hebben. Naar mijn mening hielp de chaos niet mee. Er gebeurde misschien wel teveel op het podium; teveel karakters, teveel emoties, teveel verschillende muziekstukken. De rode draad werd gelukkig gegeven door de quotes, de kledingkeuze (grijs of zwart, rode naaldhakken) en de vrouw in het glazen hok.
Of je nu verkiest om in het glazen hok te zitten, of in de gekte van de (emotionele) wereld te verkeren, beiden zijn zwaar. Beiden zijn manieren van leven die -letterlijk- schreeuwen om een andere manier van leven. 'To look life in the face, to know it for what it is, to love it for what it is, and then, to put it away', zoals een van de quotes uit de voorstelling heel mooi zegt.
Dit is wat me bij zal blijven, wat de voorstelling naar mijn idee het meest vertegenwoordigd heeft.
Glashelder was de show niet, glasscherp wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten