In één van mijn favoriete boeken staat de volgende zin: 'Je vermoedt dat je altijd gelijk gehad hebt toen je dacht dat die joggers en trainers gewoon egotrippende masochisten waren.'
Ik vind de zin geniaal vanwege de manier waarop het geschreven is én omdat het exact was wat ik dacht toen ik startte met hardlopen.
Ik begreep helemaal niets van die zinloze zelfkwelling, van sporters die beweerden het echt leuk te vinden. Hardlopen helemáál. Dat was iets voor mannen in een midlife crisis, bijvoorbeeld. Nu kan ik erom lachen, want misschien lijd ik zelf wel aan een quarterlife crisis, zoals dat tegenwoordig heet. Anyway, ik ben op miraculeuze wijze toch een beetje aangestoken met het virus. Ik ben daarnaast nog eens 'obsessed' met MTV's programma 'I used to be fat'. Ik dacht eerst, net als jij nu, 'oh nee he, wéér zo'n flut reality serie, wég met die tv!' Maar om meerdere redenen en vanuit elk oogpunt die je je maar kunt bedenken, ben ik dit onderwerp gaan waarderen. Misschien word ik zelfs wel personal trainer, als ik later groot ben. Wie had dat gedacht.
Maar natuurlijk zitten er ook absoluut egotrippende masochisten bij. Die uren per dag trainen, overgeven, doorrammen en hun lichaam tot het uiterste pushen. Toch heeft dit ook wel wat. Het kijken naar de mannelijke trainers in het programma natuurlijk ook. Het oog wil ook wat. Maar het leukst om te zien zijn de tieners die een transformatie ondergaan waar je u tegen zegt.
Wel vraag ik me af of het gezond is om zó hard te trainen als zij doen. Het zijn vooral mannelijke eigenschappen die hierbij aan bod komen. Jezelf pushen, actie, vuur. Het heeft ook wat tegenwicht nodig; wat mildheid voor jezelf, rust en koelte. Dit mist een beetje in dit wereldje. Misschien is daar een leuke taak voor mij weggelegd. :) Want...zoals Kyra de Vreeze altijd zo mooi verwoord: 'de middenweg is
awesome'. Voor veel mensen is de middenweg saai, not fun, not alive and kicking. Toch is de middenweg bewandelen noodzakelijk op de lange duur. Daar ben ik van overtuigd.
Deze week leek het weer op puur masochisme. Zondag rennen was
hell, met die zon pal op je gezicht. Ik heb dan ook maar de helft gedaan. En vanmorgen moest ik in mijn eentje weer wat minuten erbij pakken. Zonder support! Zoran zoef! weg!....Samuel en André, zoef! weg! en daar ging ik weer alleen, met mijn stopwatchje. Tot ineens André terug kwam gelopen, puur alleen om mij te vergezellen. Gezellig, met zijn tweeen masochistje spelen! Is toch net iets leuker.
