Als ik later groot ben

' Als ik later groot ben..........'

Dit heb je vroeger vast vaak gezegd, of jezelf afgevraagd. Welke van de twee weet ik niet. Ik hoop het eerste.

Ikzelf had zeker een aantal dingen die ik wilde 'worden'. In feite vond ik heel veel leuk (en wilde ik heel veel worden), maar het grappige is dat hetgeen ik als kind leuk vond, ik nu nog steeds zo vind. Je wordt er zelfs al mee geboren, denk ik wel eens.
Maar dan komt het verstand erbij. Niet dat dat erg is, hoor. Je wilt wel enig kans van slagen hebben, of dat er later geld in het laatje komt. Toch denk ik dat het zonde is dat het hoofd zich ermee bemoeit. En uit vele verhalen die ik heb gehoord, en uit eigen ervaring, weet ik dat die dingen je niet gelukkig maken. In the end.

Phoenix rises
Prachtig vond ik het verhaal van ene DirkMortier, een man die manager was, een burn out kreeg en daarna een verlangen had om ambachtelijk timmerman te worden. Begon gewoon, met het onderzoeken van de kledingkast van zijn vrouw. Met een cirkelzaag als enig gereedschap. Moest zich het vak helemaal eigen maken. Maar hij had ideeen, hij had een visie.
Het lijkt dat mensen vaak na een burn out, of na een burn out vaak, een heel andere weg inslaan. Of na een ernstige ziekte. Blijkbaar lagen er in deze moeilijke perioden schatten verborgen. Mooi, vind je niet?
Volgens psychiater Bram Bakker lijkt het zelfs dat de hedendaagse -mooie- technologie met zijn pc-beeldschermen, bijdragen aan een burn out. Vakspecifieke vaardigheden worden, zoals in een ambacht, steeds minder vereist of aangemoedigd. Laat staan dat er ruimte is voor persoonsgebonden kwaliteiten, ontwikkeling en de mogelijkheid om jarenlang te leren, te oefenen en uit te oefenen.
Nu moet alles snel, gemakkelijk gaan en als je je niet kunt voegen in je nieuwe rol of dagtaak, jammer dan. Adieu!

De loopbaan met zijn zijweggetjes
De afgelopen jaren heb ik de tijd nodig gehad om bij mezelf na te gaan wat voor mij werkt, welk beroep, welke daginvulling. Ik stopte met de verpleging en zocht naar nieuwe beroepen. In eerste instantie wilde ik psychotherapeut worden of coach. Had me ingeschreven bij de academie en toch maar weer uitgeschreven. Ik heb een (amateur) acteeropleiding gedaan en na twee jaar beeindigd. Ik heb de beroepen masseuse, dramatherapeute, theaterwetenschappen, yogadocente, voedingsdeskundige en stemcoach zeer serieus overwogen. Ik ging naar Doorn, Apeldoorn, Amsterdam en hield gesprekken met vakbeoefenaars. Zo vond ik langzamerhand een beetje mijn weg.
Het lijkt misschien of ik veel van hot naar her slingerde, en misschien is dat wel een klein beetje zo, maar ik ben er allerminst licht mee omgegaan. Zelf vind ik dat het de mooiste beroepen op aarde zijn(ja, natuurlijk, anders kies je ze niet uit...) en denk ik dat ze onder de noemer 'ambacht' mogen vallen. De meesten zijn ook in feite een handwerkvak, of waarbij je het lichaam duidelijk moet inzetten, waarbij het je instrument is. Dit was overigens ook zo als verpleegkundige, je eigen instrument zijn en deze inzetten. Misschien is dat de gemene deler wel.
Het mooiste vak, heb ik ooit gezegd, is wel acteren. Het is het verbeelden van het leven, kunst maken van het leven. Spiritueel ook, want je zult en je moet in het hier en nu aanwezig zijn, anders bak je er niks van. Toch is het vak op dit moment niets voor mij, vanwege de onregelmatigheid in het werk en het savonds werken.

HET ambacht
In ieder geval heb ik nu een keuze gemaakt. In September startte ik met de basisopleiding Yoga docent. Het bevalt zeer goed. Dit is een ervaringswetenschap, zoals mijn mentor zegt. Een levenslange beoefening. Een ambacht dus eigenlijk.
Als ik hiermee klaar ben wil ik in de toekomst ook het vak uitoefenen waar mijn hart altijd het meest naar uit is gegaan: zang. In de vorm van stemcoach/stembevrijder.

En misschien ga ik ooit nog terug de verpleging in, who knows? Maar dan moet ik weer zoveel bijleren. En hoewel ik erg van leren houd, ken ut ook te gek, he?

Wat wil(de) jij later worden als je groot bent?

De Vlucht

Als de prikkels, als naalden, komen tot mij

sluit ik mijn ogen

Is het voorbij?

 

Als zij, met vlijmscherpe messen, mijn vrijheid afsnijden

open ik mijn hart

Zal ik mij bevrijden?

 

Als de mensen, als bijtende paarden, naderen tot mij

Ren ik door ze heen

maar zij fluistert: 'wandel voorbij'

 

Als de wolken komen, de nacht valt

Word ik aangetrokken tot de Vlucht

Maar nu zoek ik Haar

Vind ik Haar?

Zak in Haar armen, diepe zucht

 



Storm

Wanneer de storm in mijn binnenste ontsteekt

en zij alles wil verteren

Heb ik haar te laten woeden

de stilte te voeden

zodat het tij kan keren

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



The Pendant of Mor- chapter 12: Mor- Remembrance & Unity pt3

 

 

 

 

 

 

Remembrance

 

Dust swirls from the carpet on the floor

Spiders cross the room

What follows is yet another door

I reminisce but will walk further soon

 

Brown walls leave their scent

The chair disappeared from its certain place

Silent screams from ancient pasts

With the turning key we now part ways

 

 

 

Unity pt3

 

You have found your way home...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



The Pendant of Mor- chapter 12: Mor- Sedimentation Of A Troubled Mind (Forgotten Gifts)

They suddenly appear in the moonlit water

Someone brought them into play
Cause and effect
New circle, new day

 

When you look at 'em you won't act wrong

They have spoken to you all along

 

Oh they know, the owl and the tree

but still so many just can't see

The essence of it all

Their reason of downfall

 

This is where you belong

Forgotten gifts will sing your song

 

And now I do believe

the pendant has led the way

showed me home

did not deceive

 

I turned out where I belong

The waves, the water, they sing my song

 

 

And oh, they know, the sailors of the sea

but still so many just can't see

The essence of it all

Their reason of downfall

 

The water inside's here to guide

The Silent Scream

<All the hurting in my heart

and the things that fell apart

All the anger I suppressed

and the times I have been stressed

All the words that I have swallowed

are aching my throat

All these crossed boundaries

have made these frozen notes>

<IMPRO>

This is the silent scream that no one hears

The silent scream that I do fear

Let them melt in the Sun

oh I slowly melt

and here they are

Words I never knew

Things I never felt

Oh slowly...we break it...

<IMPRO>

This is the silent scream that no one hears

The silent scream that I do fear

Let them melt in the Sun

oh I slowly melt

and here they are

Words I never knew

Things I never felt

Oh slowly...we break it...

<IMPRO>

This is the silent scream that no one heard

The silent scream that I did fear

Overkill

Verzamelzucht
Het is net november. Ik loop over de dijk en snuif de heerlijk koude lucht op. Maar mijn handen vinden het minder leuk, die koude lucht. Naast mij ligt een tapijt van rood-gele herfstbladeren. Bijna bij mijn huisje aangekomen, zie ik dat er bij een van de buren een levensgrote kerstman voor het raam staat. En een kerstboom. En een rendierkop met lichtjes. Nu heb ik gezien dat ze het afgelopen jaar steeds meer beeldjes en dingen verzamelden voor in de tuin, blijkbaar een leuke hobby, maar dit slaat toch echt alles, denk ik van binnen.
Het is woensdag en ik krijg een zakje oliebollen in mijn handen gedrukt. Even later kerst-kaarsjes.
'Het kan ook te gek', denk ik weer. 'De blaadjes zijn gevallen, de winter ontdoet zich van alle 'crap' en wij krijgen direct last van verzamelzucht'.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat het zakje oliebollen al op is. Oeps. Ja, ik ben nu eenmaal een koekiemonster. Een gebaks-gek en...een oliebollen-freak.
Het zit 'm in mijn ver-Limburgse genen, denk ik.


Deelzucht
Ook op social media ken 't te gek. Ook al zo'n 'overkill'.
Letterlijk alles wordt gepost. En hoewel ik het leuk vind te instagrammen, een kijkje te nemen in iemands keuken, zit ik niet echt te wachten op andermans.... boobs. (ook al is het tijdens het geven van borstvoeding en wordt het daarom gepost) Tsja...celebs.
Het is allang duidelijk dat men tegenwoordig niet meer zonder zijn smartphone kan. Maar het neemt toch schrikbarende vormen aan. Er bestaat zelfs een naam voor; het FOMO-syndroom. Fear Of Missing Out. We willen alles maar zien, horen en laten zien, horen. Altijd en overal.
Kunnen we ook tevreden zijn met hetgeen we al hebben (laten zien), zonder de zucht naar meer?
Kunnen we accepteren dat we heel veel niet weten, of wel eens wat missen, niet meekrijgen?
Dit is in het kort waar 'aparigraha' over gaat; vrijzijn van hebzucht, gulzigheid. Dit was het thema van mijn laatste yogales.
Om hier weer eens mee te oefenen, zeker in het kader van de komende feestmaanden, pak ik mijn oude motto 'less is more' weer eens uit de stofmand. Maar omdat oud en nieuw toch geen oud en nieuw is zonder oliebol, ben ik van plan een paar gezonde bollen proberen te bakken dit jaar. Gelukkig hebben Jolijn en Sjoerd van Vegadutchie (www.vegadutchie) geweldig verantwoorde en lekkere recepten voorhanden, waaronder binnenkort ook DE (vegan) oliebol. Ik check binnenkort de site even.


Doen jullie mee?


Love, Shan